ÇOCUK BESLENMESİ SYF: 60 Etkinlik 6

Ben FAS’lı bir çocuğun annesiyim. Doğumdan sonra bebeğimin FAS’lı olduğunu bilmiyordum.  Daha doğrusu doktorlar bana bir şey söylememişti. Bilseydim de iş işten geçmişti. Alkol beni kendine bağlayan çok güçlü bir etkiye sahipti. Onsuz yaşayamıyordum sanki. Çünkü tek derdimi dinleyen varlık oydu. Alkole 17 yaşımda başlamıştım. Hem de çok gereksiz bir nedenle... Erkek arkadaşım beni terk etmişti. Gençlik yılları işte, saçma sapan konularla kendini meşgul ediyorsun. Neyse, beni terk ettiği gün bir arkadaşıma gittim. Facebook’tan tanıştığım ve daha onun kim olduğunu bilmediğim bir kız arkadaş… Çok üzgündüm o gün, o da görüyordu halimi. “Ben senin çareni biliyorum, gel bi Votka içelim de rahatla” demişti. Ben de olur dedim. Bana votka getirdi yanında da pudraya benzeyen bir şey vardı. “Bununla birlikte tatlanır ağzın, eminim hoşuna gidecek” dedi.  Başladık içmeye… Sonu gelmiyordu. Başım dönüyordu, midem bulanıyordu. Ama bana sıkıntılarımı unutturuyordu. Her gece ailemden gizlice alıyordum eve. Gece içip öyle yatıyordum. Alışkanlık olmuştu. Bağımlılık yaratmıştı bana. Bir gün annem odamda bir şişe ve yanında bir paket bulmuş, babamla konuşmuşlar. Bendeki garip davranışlar nedeniyle doktora götürmüşlerdi. Dayanamayıp kaçmıştım oradan, keşke kaçmasaymışım… Belki de alkolden ve uyuşturucudan beni kurtaracaklardı. Bir ara kendimi kestim alkolden. Çünkü biriyle tanışmıştım. Beni çok mutlu eden biriydi. Aileme de sordum ve evlenmek istediğimi söyledim. Beni takmadılar bile. “Ne halin varsa gör” dediler. Bende gittim ve evlendim. İyi geçiniyorduk. Ara sıra içiyorduk yine ama ara sıraydı işte. Sonra o da beni terk etti. Ben yıkıldım. Evde tek başıma kalmıştım. Artık beni hiçbir şey mutlu edemeyecekti. Alkole yine başladım. Bu sefer deli gibi içiyordum. Ailem de ne arıyor, ne de soruyordu. Çok yalnızdım. İşte o günlerde hamile olduğumu öğrendim. Hemen gidip aldırmak istedim ama sakıncalı olduğunu söylediler. Bende aldıramadım hala devam ettim alkole. Beni uyaran kimse yoktu ki. Ben hala deli gibi içiyordum. Uyuşturucular, sigara, şaraplar, biralar, votkalar… Bütün pislikleri çekiyordum içime. Karnım gün geçtikçe büyüyordu. Ağrılar çoktu ama hissetmiyordum nerdeyse.  Doğumuma son günler kalmıştı. O gün yine dışardaydım. Biraz içki almaya çıkmıştım. Eve dönerken çok kötü sancılarım başladı. Yere yığıldım. Yoldan geçenler hamile olduğumu görmüşler ve hemen hastaneye götürmüşler. Gözlerimi açtığımda kucağıma bir bebek koydular. O benim oğlummuş. Suratı çok garipti. Suratı küçücük, üst dudağı ip inceydi. Gözleri bana dönüktü ama bir tepkisi yoktu. İlk zamanlar ondan nefret ediyordum ama git gide bağlandım ona. Beni alkolden uzaklaştırmıştı. Oğlumu çok seviyordum. Ben onda bazı gariplikler fark ettiğimde henüz 1 yaşındaydı. Yaşıtlarına göre çok küçük duruyordu. Dikkatini toplayamıyordu benim küçük aslanım. Yerinde duramıyordu. Çok hareketliydi. Suratı ilk doğduğu gibiydi. Doktora götürmeyi düşündüm. Doktor oğlumun Fetal Alkol Sendromu olduğunu söyledi. İnanamıyordum. Oğluma değil, kendime… Ben nasıl böyle bir şey yaptım? Çok saçma konular yüzünden alkole nasıl bağlanabildim? Ailemden nasıl uzaklaştım, onları dinlemedim?  Kendimi öldürmeyi düşündüm. Küçük bir canlının yaşamıyla oynamıştım. Onun suçu neydi? Ne yapacağımı bilemedim. Artık pişmanlık duysam neye yarar ki? Oğlum şimdi 20 yaşında, küçüklüğünden beri özel okullarda okuttum onu. Yaşamını kısıtladığımı biliyordu. Ama ikimizde birbirimize çok bağlıyız. Şimdi size tek bir şey söylüyorum. Lütfen benim düştüğüm hataya sizde düşmeyin. Sadece gebelikte değil, hayatınızda alkole bağlanmayın. Çünkü kurtulamıyorsunuz. Hem çocuklarınızı kaybediyor, hem de yakınlarınızı kaybediyorsunuz…