HATALARIN DOĞURDUĞU HATALAR
Küçüklüğümden beri resim çizmeye bayılırım. Çünkü duygularımı resimlerle paylaşıyorum. Renklerle oynamayı çok seviyorum. Henüz 6. Sınıfa gittiğim zamanlarda çok resim çizerdim. Özellikle portre. Bu resim çizme alışkanlığı da ablamdan geçmiş olmalıydı. O da her gün resim çizerdi mutlaka. Evet, bana resim çizmeyi sevdiren o idi fakat alışkanlığımı kaybetmeme neden olan da ablamdı. Birlikte resim çizmeye bayılırdık. Aramızda kararlaştırıp bir biblo bulurduk. Onu çizmeye çalışırdık. Ve tabi ki o çok güzel çizerdi. Ben de kıskanırdım. Ben resmimi çizebiliyordum fakat ablam resmimde eksik bir yer görse hemen elimden alır, düzeltirdi. Bana tekrar geri verirdi. Ablam bu hareketini neredeyse her resim çizmede yapardı. Ben düzeltemez miydim? Eğer engellenmeseydim evet, düzeltebilirdim. Ablamın bu sık sık yaptığı davranış artık bende de alışkanlık yaratmıştı. Uğraşmamaya başlamıştım resimlerde. Zor bir bölüm olunca veya silip silip tekrar çizmeye çalıştığım bir yer olunca direk ablamı çağırırdım. Yardım etmesini isterdim. 7. Sınıftan sonra resim çizme isteğim yavaş yavaş kayboluyordu. Artık hiç keyif alamıyordum. Resim çizmeye başladığım an sıkılıyordum, sabredemiyordum. 1-2 sene resimden uzak geçti. Şimdi 2012’deyiz ve ben 10. Sınıf öğrencisiyim. Resim çizme isteğim var fakat zorlandığım bölümlerde az da olsa ablamı çağırıyorum. Yeteneğin kısıtlanmasından sonra kazanılması oldukça zordur. Yeteneğinizin kısıtlanmasına izin vermeyin.
Küçüklüğümden beri resim çizmeye bayılırım. Çünkü duygularımı resimlerle paylaşıyorum. Renklerle oynamayı çok seviyorum. Henüz 6. Sınıfa gittiğim zamanlarda çok resim çizerdim. Özellikle portre. Bu resim çizme alışkanlığı da ablamdan geçmiş olmalıydı. O da her gün resim çizerdi mutlaka. Evet, bana resim çizmeyi sevdiren o idi fakat alışkanlığımı kaybetmeme neden olan da ablamdı. Birlikte resim çizmeye bayılırdık. Aramızda kararlaştırıp bir biblo bulurduk. Onu çizmeye çalışırdık. Ve tabi ki o çok güzel çizerdi. Ben de kıskanırdım. Ben resmimi çizebiliyordum fakat ablam resmimde eksik bir yer görse hemen elimden alır, düzeltirdi. Bana tekrar geri verirdi. Ablam bu hareketini neredeyse her resim çizmede yapardı. Ben düzeltemez miydim? Eğer engellenmeseydim evet, düzeltebilirdim. Ablamın bu sık sık yaptığı davranış artık bende de alışkanlık yaratmıştı. Uğraşmamaya başlamıştım resimlerde. Zor bir bölüm olunca veya silip silip tekrar çizmeye çalıştığım bir yer olunca direk ablamı çağırırdım. Yardım etmesini isterdim. 7. Sınıftan sonra resim çizme isteğim yavaş yavaş kayboluyordu. Artık hiç keyif alamıyordum. Resim çizmeye başladığım an sıkılıyordum, sabredemiyordum. 1-2 sene resimden uzak geçti. Şimdi 2012’deyiz ve ben 10. Sınıf öğrencisiyim. Resim çizme isteğim var fakat zorlandığım bölümlerde az da olsa ablamı çağırıyorum. Yeteneğin kısıtlanmasından sonra kazanılması oldukça zordur. Yeteneğinizin kısıtlanmasına izin vermeyin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder